Kaprys prezesa okazał się niewypałem. "Kaczyński przestrzelił"

Czy wynik wyborów w Warszawie oznacza, że Trzaskowski prezydencką nominację KO ma w kieszeni? Niekoniecznie

Trzaskowski jednak zaskoczył, być może nawet samego siebie, i wygrał od razu. Czy zdecydowała o tym jego elektryzująca wizja Warszawy, tramwaj do Wilanowa, który pewnie kiedyś w końcu pojedzie, lub kładka przez Wisłę, którą udało się oddać przed wyborami? Bynajmniej. Raczej słabość konkurentów, w tym przypadkowy wybór kandydata PiS. Autorski pomysł prezesa Kaczyńskiego, w okolicach pałacu prezydenckiego zwany kaprysem starego dziadunia, czyli Tobiasz Bocheński, okazał się niewypałem. Przeszczepiony na stołeczny grunt były wojewoda łódzki miał rzucić na kolana warszawkę, upokorzyć Trzaskowskiego i doprowadzić do drugiej tury w stolicy. Gdyby mu się udało, miałby otwartą drogę w PiS do walki o prezydenturę kraju. Ale kalkulacje Nowogrodzkiej wzięły w łeb. Bocheński zgarnął co prawda elektorat partii w stolicy, ale nic ponadto. Widocznie wyborcy nie podzielili zachwytu prezesa, który publicznie rozpływał się nad fizis swojego protegowanego, nazywając go „przystojnym mężczyzną”. Na męskiej urodzie prezes pewnie zna się lepiej niż niejedna warszawianka, ale tym razem przestrzelił. Bocheński o Warszawie do powiedzenia miał niewiele. Jak coś wydumał, okazywało się, że Trzaskowski już to wprowadził albo co najmniej zapowiedział. Druga rywalka prezydenta Warszawy, Magdalena Biejat z Lewicy, pompowana w sondażach w końcówce kampanii, ostatecznie wylądowała na trzecim miejscu na pudle.

Czy wynik w Warszawie oznacza, że Trzaskowski prezydencką nominację KO ma w kieszeni? Niekoniecznie. Na razie spełnił warunek konieczny, choć nie ma żadnej gwarancji, że będzie on wystarczający. A co, jeśli rację ma szef prezydenckiego gabinetu Marcin Mastalerek, który zauważył, że jeśli sytuacja na ukraińskim froncie się pogorszy, głównym tematem kampanii prezydenckiej będzie bezpieczeństwo, a wtedy akcje Trzaskowskiego mogą polecieć na łeb na szyję. W KO i taki scenariusz jest brany pod uwagę. Mimo niewątpliwego sukcesu Trzaskowskiego, który jest dziś najpoważniejszym kandydatem Platformy do prezydenckiego wyścigu, w odwodzie jest wciąż start Donalda Tuska. Jako dwukrotny premier, były szef Rady Europejskiej ze świetnymi kontaktami wśród europejskich i światowych przywódców, Tusk ma papiery lidera na trudne czasy. Ale ma jeden zasadniczy mankament – duży elektorat negatywny, który w kampanii byłby sporym bagażem.

Scenariusz startu Tuska miałby sens tylko w jednym przypadku – gdyby zyskał poparcie całej koalicji 15 października. To by go wzmocniło, a wybory sprowadziło do starcia Polski przewidywalnej, bezpiecznej i zakorzenionej w zachodnich sojuszach z Polską zamordystyczną, nieprzewidywalną, skłóconą z Europą i światem.

Start Tuska w prezydenckim wyścigu paradoksalnie mógłby być na rękę co najmniej dwóm partnerom z koalicji. Lider PSL Władysław Kosiniak-Kamysz mógłby spełnić swoje marzenie i zostać premierem. Nie na darmo walczył jak lew (albo tygrys) o miano pierwszego wicepremiera. Z kolei Lewicy poparcie Tuska oszczędziłoby kolejnej porażki wyborczej, a co za tym idzie – wewnętrznych rozliczeń. Najtrudniej byłoby to przełknąć Szymonowi Hołowni, który od 2020 r. powtarza, że będzie startował w 2025 r. Ale w scenariuszu „kampanii wojennej” szanse Hołowni na zwycięstwo spadają. Brak doświadczenia w rządzeniu praktycznie wyklucza go z poważnej rywalizacji. Zwłaszcza gdyby PiS sięgnęło po doświadczonego żołnierza, gen. Rajmunda Andrzejczaka.

Ale miejmy nadzieję, że scenariusz kampanii wojennej się nie ziści.